Вторая бутылка окончательно сбила меня с ног, я выложил на стол все деньги, которые были в карманах и вышел из бара. Но история совсем не про то, что случилось в баре, а про то, что было перед тем, как я решил утопить себя в бутылке. И в конце концов, я всегда думал, что алкоголь - это не ответ, а способ забыть вопрос. Я хотел забыть весь мир, забыть самого себя, забыть как ходить и как дышать, твои глаза, твои ноги, твой голос. Прям взять и позабыть обо всем и больше никогда никогда не вспоминать. Я бы тогда во второй раз родился, заново научился говорить и ходить. Я бы хотел, очень хотел, что бы из памяти стерлись все воспоминания, которые были связаны с тобой. Я бы забыл и свои руки, которые были в крови, в ту ночь...
Но я не могу, у меня и сейчас не выходит с головы скрип лопаты, я и сейчас четко помню как быстро билось мое сердце, до того, как я вынул его из груди, и прекрасно слышал, как я дышал тогда, испуганный и брошенный в глуши. Я копал и копал и чем больше становилась яма, тем ниже опускался я. Мне было жутко страшно. Я хоронил свою любовь. Я закопал ее заживо своими руками и никого не позвал на похороны, ни тебя, ни священника, ни друзей, ни родных и близких. Провел похороны в полном одиночестве, только я и моя любовь, которой я все таки сохранил жизнь. А кровь все лилась и лилась из того места, где когда то было мое сердце. Я вынул его и закопал. Я закопал свое сердце вместе с любовью, но любовь осталась жить. а я умер, стал призраком и брожу по свету один такой, уже многие тысячелетия. Отверженный всеми, душа моя, каждую ночь убивает себя в баре, ведь меня не принял ни господь бог Иова, ни повелитель тьмы Садаель, уж больно грех мой был большим, но плевать я на них хотел, ты мне была и светом и тьмой, но и ты меня не приняла, оттолкнула. И бродить мне по лесам и полям, по городам и улицам, отверженный всеми, в том числе самим собой...
© PrettyLiar
Вы когда нибудь наблюдали за кошкой. Как она уверенно ходит, виляя хвостом, как играет, трется об вас и мурлычет еле слышно. А в конце влюбляет в себя без памяти. И стоит покормить ее, как она тут же цапнет и побежит в сторону облизывать свои лапки. И кровь потечет и рана еще долго не заживет. И в конце обязательно останется шрам, на всю жизнь, как напоминание.
Вот именно так, однажды цапнула меня одна кошка и оставила след на сердце в виде шрама. Я был ее первым, может и вторым, точнее сказать не знаю, может быть и вовсе шестой жизнью, кто знает. Ведь у кошек девять... Сейчас она начала новую и в этой ее новой жизни меня нету и мое отсутствие она даже и не замечает.
Заклятый враг кошки, как вы знаете- это собака, пес, полная противоположность. Он всегда сохранит верность, будет предан до смерти, никогда не забудет и будет всегда привязан, даже если его обидят сильно. И я сейчас стал похож на пса. Стал старым и никому не нужным, которого пинают и не ласкают, потому что шерсть не такая уж и мохнатая. Не кормят с рук, боятся. Ведь я сердитый какой то стал и однажды, поздно ночью, я усну в углу за дверью и под утро не раздастся мой лай и я перестану сердито дышать. Я успокоюсь. Но ты этого не узнаешь. Ты начнешь новую жизнь , в которой опять не будет меня...
"Но когда все твои гребаные жизни закончатся, ты вспомнишь того пса и как мартовские кошки будешь лазать по крышам и звать того старого и сердитого пса, который уже давно обрел вечный покой".
© PrettyLiar
А знаете, и в правду всегда, под конец вспоминаешь как все начиналось и дурацкая улыбка появляется на лице и ноль эмоций, хотя внутри все дрожит. У нас все было как в голливудских фильмах, как будто мы специально наняли сценариста, и следовали по сюжету. Но у нашего фильма концовка какая то грустная получилась. Да и с меня актер никудышный. Я даже не в силах тебя рассмешить больше, хоть и стараюсь из за всех сил, а раньше то у меня получалось и ты даже не замечала как стакан из полупустого становился наполовину полным. Спрашиваешь у меня а какой жанр у нашего фильма был? Если честно, я и сам не знаю. Мелодрама, временами драма, я помню и комедийную сторону, ну а сейчас трагедия. Да бог с ними, с этими жанрами, это уже не имеет значения. Завтра я вдохну воздух в свои легкие, а тебя в нем не будет. Всю жизнь буду себя убивать за те не подаренные цветы, несказанные слова, за прогулки ночью, которые не состоятся уже никогда, за рассветы, которые мы не будем встречать вместе и за один единственный танец, который ты не подаришь мне, одетая вся в белом. И если бы у меня был бы хоть один шанс вернуть все назад, то я бы так не облажался. И сейчас вот смотрю на тебя, ты вся в белом танцуешь и кружишься , вот только я больше не главный герой в твоей картине. Просто жанр фильма поменялся, главный герой обладает сверх силами и не одолеть мне его, он сильнее, потому что ты на его стороне, а я не гожусь в злодеи. Надеюсь новый супер герой не упустит шанса и сделает тебя счастливой в этой фантастике, как упустил его я.
© PrettyLiar
Զարթուցիչս, որը սովորաբար զանգում էր ժամը 6:30, այսօր որոշել էր մի փոքր երկար քնել: Ճիշտ է, արդեն երեք ամիս կլիներ, ինչ նա անպետք էր դարձել ինձ համար, որովհետև քնում էի շատ ուշ
և արթնանում ավելի վաղ քան 6:30 ը, սակայն
համառորեն չէի ցանկանում հրաժարվել նրա ներկայությունից: Երկու ժամ կլիներ, որ ուսումնասիրում
էի առաստաղիս մութ կողմերը: Կարող է անհեթեթություն թվալ, սակայն մեկ-մեկ ինձ թվում
էր, որ կարող էի արտակարգ մասնագետ դառնալ առաստաղների գծով:
Ինչևէ, հեգնանքս մի կողմ թողնելով՝ վեր կացա, լոգանք ընդունեցի, հագնվեցի և իջա ներքև՝
խոհանոց:
Ոչինչ այնպես հաճելի չի բուրում առավոտյան, ինչպես մեկ բաժակ սև սուրճը: Մինչ նրա եփվելը կարգավորեցի աշխատություններս և, մեկ անգամ ևս համոզվելու
համար, աչքի անցկացրեցի դասացուցակը:
Այո՛, այսօր չորեքշաբթի է.
Օր, որ կցանկանայի երբևիցե ջնջել աշխարհիս երեսից: Սակայն շաբաթը մեկ, ամիսը չորս կամ հինգ, և տարին հիսուներկու անգամ այդ օրն իր տեղն էր զբաղեցնում իմ կյանքում: Ես մեկ ու կես ժամ առանց դադարի պետք է տեսնեի նրա աչքերը, լսեի ձայնը, վիճեի, բացատրեի և խոսեի նրա հետ: Եվ այսօր էլ բացառություն չէր: Այսօրվա դասախոսությունս 20-րդ դարի Ֆրանսիական գրականության մասին էր լինելու:
Մինչ նրա տեղափոխվելը իմ դասախոսած կուրս, ամեն ինչ նորմալ էր, նույնիսկ կասեի շատ հանգիստ, լեկցիա, քննարկում, սեմինար, քննություն: Իսկ այժմ, այժմ նյարդերի խախտում, գիտակցության բացակայություն, ինքնավստահության պակաս:
Ես միշտ հրաշալի պատկերացրել եմ, թե ինչ է սերը, մինչև ինքս չսիրեցի: Մինչ այդ հաստատ գիտեի, որ արևը դեղին գույնի է, իմ սիրելի երգիչը Սթինգն է, իսկ ուտելիքը՝ տապակած կարտոֆիլը: Շա՞տ ծիծաղելի կհնչի, եթե ասեմ, որ արդեն կասկածում եմ այդ ամենի վրա, թե՞ իմ պարագայում դա նորմալ է: Մի խոսքով չգիտեմ, ինքներդ եզրակացություն կազմեք:
Եղանակն էլ այսօր տրամադրություն չուներ, ամպամած երկինք, անդադար տեղացող անձրև, ու հույս էլ չկար գոնե օրվա երկրորդ կեսին տեսնել ու զգալ արևի ջերմուրյունը: Ահա այսպես եղանակը հարամեց մի ամբողջ ազգի սպասելիքները գարնան առաջին օրվա հետ կապված:
Տանից դուրս գալու ժամանակն էր, վերցրի թղթապանակս, անձրևանոցս, մոտեցա դռանը, այն բացելու ընթացքում ևս մի հայացք գցեցի ներս, համոզվելու, որ ոչինչ չեմ մոռացել: Շրջվեցի դեպի դուռը և…
Դռան առաջ կանգնած էր նա, ամբողջությամբ թրջված, ծխախոտը ձեռքին: Հագին սպիտակ վերնաշապիկ էր, որի տակից թափանցում էր սև ներքնազգեստը: Ամբողջ մարմնով դողում էր, և ես չէի հասկանում ցրտից է, թե վախից: Հազիվ էի ինձ զսպում, որպեսզի չգրկեմ նրան: Վերջապես ուժ հավաքեցի և արտաբերեցի.
- Ներս արի՛:
Նա ծխախոտը նետեց և ներս մտավ: Ապուշ կլինեի, եթե հարցնեի ինչ է պատահել: Վայր դրեցի թղթապանակն ու անձրևանոցը:
- Այդքան էլ հրաշալի եղանակ չէ, զբոսանքի համար, չէ՞ս կարծում, - ասացի ես:
Եվ միանգամից մտածեցի, - “Բրավո, տխմա՛ր, հիասքանչ հումոր արեցիր: Երևի առաստաղի մասնագետից
անցում կատարես հումորի աշխարհ”:
Չէի կարողանում մտքերս իմի բերել, այնպիսի զգացում էր, կարծես քննության լինեի և ինձ
բաժին ընկած լիներ հենց այն թեսթը, որի թեմաները չգիտեի: “Վերջապես կասես մի բան, թե
այդպես ապուշի նման կմնաս տեղումդ կանգնած”
- Լսիր, դու այդպես կհիվանդանաս, պետք է փոխես շորերդ, ես քեզ համար հիմա չոր հագուստ
կբերեմ:
Վերջապես ես ասացի խելքին մոտ մի նախադասություն: Արդեն շրջվել էի, որպեսզի ննջասենյակ
գնայի և հանկարծ...
- Ուզում եմ տաք լոգանք ընդունել:
- Դե իհարկե, ինչպես կցանկանաս, ես քեզ կուղեկցեմ, - շփոթված ասացի ես:
Նա իր պայուսակը դրեց բազմոցին և հետևեց ինձ: Մտա լոգարան, բացեցի ջուրը՝ ստուգելու
արդյոք բավականին տա՞ք էր թե ոչ:
- Ահա՛, կարող ես ներս գալ,այստեղ հեղուկ օճառներն են, մարմնի, դե մի խոսքով ինքդ կկողմնորոշվես,
եթե ինչ-որ բան պետք լինի կարող ես դիմել:
Նա լուռ լսում էր ինձ և հետևում ամեն շարժումիս, ինչից ես ավելի էի կաշկանդվում: Դեռ
չէի ավարտել խոսքս, երբ նա ձեռքերը տարավ դեպի վերնաշապիկը և սկսեց արձակել կոճակները:
Մի պահ չհասկացա թե ինչ է կատարվում, և ռեֆլեքսորեն պտտվեցի: Ինձ թվում էր, հարևանուհիս,
որը սիրում էր երկար քնել, ուր որ է կարթնանար իմ սրտի զարկերից:
Ես համալսարանը կարմիր դիպլոմով ավարտած ասպիրանտս և գիտական թեզը գերազանցությամբ
պաշտպանած երեսունմեկամյա կայացած տղամարդս, ամոթից շիկնել էի մի աղջկա առջև, որի տասնիննը
նույնիսկ չէր լրացել, աստված՜ իմ:
Նա վերնաշապիկն ու տաբատը նետեց իմ ոտքերի մոտ և քաշեց լոգարախցիկի վարագույրը:
- Դու կարող ես գնալ, շնորհակալություն:
Ես վերցրի հատակից նրա շորերը, որոնք ամբողջովին թաց էին և դուրս եկա: Պահարանից ընտրեցի
նրան հարմար հագուստ և նստեցի մահճակալին:
- Ինձ սրբիչ է հարկավոր, - բղավեց նա:
- Հիմա կբերեմ, - ասացի ես:
Արագ վերցրի սրբիչը և տվեցի նրան: Քիչ անց, փաթաթված սրբիչի մեջ, դուրս եկավ: Թաթերի
վրա քայլելով մոտեցավ մահճակալին և նստեց կողքիս:
- Ահա շորերը, կարող ես հագնվել: Ես քեզ խոհանոցում կսպասեմ:
- Լա՛վ, ոնց կուզես:
- Ես թեյ կպատրաստեմ, լա՞վ:
- Չէ, ավելի լավ է սև սուրճ:
Նրա ասածը դեմքիս ժպիտ առաջացրեց:
- Ինչի՞ ես ժպտում:
- Չէ, ուղղակի չգիտեի որտեղից էի թեյ գտնելու, ըդհանրապեսչեմ խմում, և դժվար թե բնակարանումս
գտնվեր:
- Աա՜, պարզ է:
- Լավ, գնամ սուրճ պատրաստեմ, դու հագնվիր, եթե որևէ բան պետք լինի…
- Արդեն ասել ես այդ մասին, կդիմեմ քեզ, հիշում եմ:
Նա ընդհատեց ինձ, իսկ ես նայում էի նրա մազերին, որոնց ծայրերից ջրի կաթիլներ էին թափվում:
Ամբողջ էությամբ ցանկանում էի նրան, մի պահ նույնիսկ ինձ թվաց, որ ամեն բան հնարավոր
է, եթե միայն ցանկանանք, սակայն ենթագիտակցությունս գոռում էր, հասարակության հետ բախման
մասին:
- Դե ինչ, այդպես կանգնած մնալու՞ ես:
- Չէ, չէ, իհարկե գնում եմ, կներես.
“Կներե՞ս, աստվա՛ծ իմ, գուցե դադարես քեզ հիմար դրության մեջ դնել, նա քո ուսանողուհին
է”, - այսպիսի խառը մտքերով չհասկացա թե ինչպե՞ս դուրս եկա ննջասենյակից և հայտնվեցի
խոհանոցում՝ գազօջախի մոտ: Քիչ անց լսեցի նրա ոտնաձայները:
- Ահա և ես, ծիծաղելի եմ չէ՞ քո հագուստով, - ժպտալով հարցրեց նա:
Ես շրջվեցի դեպի նա և զգացի այրոց:
- Այ…
-Ի՞նչ եղավ:
Նրա դեմքը այլայլվեց և նա արագ մոտեցավ ինձ:
- Ոչինչ, բան չկա, ուղղակի ձեռքս այրեցի:
- Տուր տեսնեմ:
Բռնեց ձեռքս և տարավ դեպի շրթունքները, որոնք տաք ջրից, վարդագույն էին դարձել, սկսեց
կամաց փչել: Գրողը տանի, նրա ձեռքերը էլ ավելի նուրբ էին քան մորս ձեռքերը:
- Այսպես լավ է, ցավը մի փոքր թողե՞ց:
Ես ձեռքս քաշեցի, ինձ մոտ տարօրինակ խոճափ սկսվեց.
Զգում էի ականջներիս տաքությունը, կանգնել
ու կմկմում էի լակոտի պես, իսկ նա շատ հանդարտ ու բազմանշանակ ժպտում էր: Իր մեծ սև
աչքերը մի վայրկյան իսկ ինձնից չէր հեռացնում, որոք փայլում էին ինչպես առաջին ձյունը
լույսի ներքո:
- Սուրճը պատրաստ է:
Այո, ես դա արեցի, կոտրեցի իմ խուճափը, այդ հիմար նախադասությամբ: Նա ետ քաշվեց և տեղավորվեց
բազմոցին՝ ոտքերը դեպի իրեն քաշելով:
- Իսկ քեզ չի հետաքրքրում ինչու՞ ես այդ վիճակում եկա քեզ մոտ և հիմա նստած եմ քո բազմոցին,
- հանկարծակի հարցրեց նա:
- Ճիշտն ասած դա իմ գործը չէ, և ես չեմ ցանկանում…
- Ստում ես, կյանքից առավել ես ցանկանում իմանալ, - ընդհատեց նա:
- Դե՜...
- Այսօր ընկերոջ քսանմեկերորդ տարեդարձն է, - սկսեց նա:
“Ահա, այն տխմարի, որ առիթը բաց չի թողնում քեզ ձեռք տալ և համբուրել մարդկաց աչքի
առաջ”
- Դե ես էլ խոսք էի տվել, որ նրանը կլինեմ ամբողջությամբ: Մենք նրա սենյակում էինք,
երբ նա սկսեց ինձ համբուրել, - շարունակեց նա:
Ես սուրճի տաք բաժակը պինդ սեղմել էի ձեռքիս մեջ, որն էլ ավելի էր այրում, սակայն այն
ինչ զգում էի ներքուստ, անհամեմատ ցավոտ էր: Ցանկանում էի բղավել “հերիք է, լռի՛ր”,
ձեռքերով փակել նրա բերանը, որից գարշելի բառեր եին թափվում, բայց նա շարունակում էր
խոսել ու պատմել, առանց դադարի.
- Ամեն ինչ շատ էր խորանում, ես նրան խնդրեցի կանգ առնել, նա իհարկե ինձ չլսեց և շարունակեց:
Պինդ սեղմել էր ձեռքերս, որպեսզի չկարողանամ ընդդիմանալ: Ես սկսեցի գոռալ, նա ձայնիցս
ետ քաշվեց, ասելով գժվել եմ արդյո՞ք, թե ծաղրում եմ իրեն: Եվս մեկ փորձ արեց մոտենալու…
Լուռ լսում էի նրան, սակայն չկարողանալով ինձ զսպել, պոռթկացի:
- Գրողը տանի նա քեզ ուժով տիրացե՞լ է, թե ոչ:
Նա փոքրինչ վախեցավ իմ բարձր ձայնից:
- Ոչ, ես փախա, փախա առանց ետ նայելու, - ասաց նա և կում արեց սուրճից:
- Ես դրա մռութը կջարդեմ, երդվում եմ:
- Զվարճալի ես շատ, - քմծիծաղ տալով ասաց նա, և շարունակեց խմել սուրճը:
Ես նայում էի նրան, և մտածում, որ այդ լակոտի վերջը եկել է, որ նրա կյանքը մոտ ապագայում,
դժողք է դառնալու, և հանկարծ նա վեր թռավ տեղից, սեղանին դրեց սուրճի բաժակը և քայլերն
ուղղեց դեպի դուռը:
- Ես գնամ, արդեն ժամանակն է, - հանգիստ ձայնով ասաց նա:
- Մի րոպե, ու՞ր, ու՞ր ես գնում:
- Դե արդեն ժամանակն է, որ գնամ:
- Բայց քեզ այդպես չի կարելի դուրս գնալ:
- Այդպես, ինչպե՞ս, լավ էլի մի ծիծաղեցրա:
- Բայց ու՞ր ես գնում, մի փոքր էլ մնա, մինչև անձրևը կդադարի:
- Ընկերոջս ծնունդն է, ասել էի չէ՞, հավաքույթն ուր որ է կսկսվի: Հա, կլինի՞ չէ հագուստը
հետո վերադարձնեմ:
- Դե հա, ինչպես հարմար է:
- Գնամ, կհանդիպենք մյուս չորեքշաբթի “Պարոն Սարգսյան”
Նա փակեց դուռն ու գնաց: Նույնիսկ տեղիցս չկարողացա վեր կենալ, ամբողջ ուժով փորձում
էի մարսել գարնան առաջին օրը, բայց ոչ մի կերպ չէր ստացվում: Վերջապես ձեռքիցս բաց
թողեցի սուրճի բաժակը, որ այդքան ժամանակ պինդ սեղմել էի ափիս մեջ: Աչքս ընկավ նրա
պայուսակին, որը խիստ կասկածում էի, որ պատահական էր մոռացել բազմոցին, այսինքն մեր
մյուս հանդիպումը ավելի շուտ տեղի կունենար քան մյուս չորեքշաբթի…
Նայեցի առաստաղին, - ու մտածեցի.
“Չէ՛, լավ է, որ ես արտասահմանյան գրականության մասնագետ եմ և ոչ թե առաստաղի”
-ՎԵՐՋ-
© PrettyLiar
